Koçluk, özellikle 80’li yıllardan itibaren bireyin potansiyelini açığa çıkarmak amacıyla, danışmanlık, terapi ve mentörlük gibi farklı disiplinlerden beslenerek ortaya çıkan ancak şimdilerde tüm bu yaklaşımlardan farklı, başlı başına bir dal olarak ele alınmaktadır. Ayrıca, günümüzde en hızlı gelişen mesleklerden biridir.

Bu alandaki en büyük problem, koçluğun, birçok kişi ve kurum tarafından danışmanlık, hatta psikoterapi ile karıştırılıyor olmasıdır. Yaşam koçluğu adı altında, ehil olmayan birçok kişi terapi yapmaya çalışmakta, bu da maddi ve manevi büyük zararları beraberinde getirmektedir. Psikoterapi, ancak terapi eğitimi ve yetkinliği olan psikolog ve psikiyatristler tarafından yapılabilir. Oysa gerçek anlamda “koçluk”, bu işin eğitimini alan ve hayata geçirmeye istekli herkes tarafından yapılabilir. Çünkü sanıldığının aksine, koçluğun tavsiyede bulunmak ya da akıl vermekle kesinlikle bir ilgisi yoktur. Yaşam koçluğu hedef belirleme ve bu hedeflere ulaşmayla ilgilidir. Terapist, kişiyi sınırlandıran ve uyumunu bozan problemleri araştırmak ve ortadan kaldırmak amacıyla müdahalede bulunur. Problemlerin kaynağına inmeyi hedefler ve bu amaçla mevcut problemlerin “neden” ortaya çıktığını araştırır. Koçlukta ise “neden” değil, “nasıl”a odaklanılır. Yani temel amaç, kişinin hedeflerine “nasıl” ulaşacağını ortaya koymaktır. Bu amaçla koç, kişiye doğru sorular sorarak, cevapları kendisinin bulmasını sağlar. Koçluğun gücü, koçluk alan kişilerin cevaplarını kendilerinin bulmasına imkân tanımakta yatar. Koçun tek yapması gereken, kişilerin, yaşamlarının her alanında dengeye ulaşmalarına yardım etmeye yoğunlaşırken, var olan engelleri tanımlamalarına ve ortadan kaldırmalarına yardımcı olmaktır.